Dieta cukrzycowa wymaga dyscypliny i konsekwencji. Wiele informacji dotyczących możliwości wykorzystywania miodu przez cukrzyków, zawartych w poradnikach i artykułach popularnonaukowych jest niejednoznacznych.
Część z nich mówi o tym, iż chorzy na cukrzycę: nie powinni stosować miodu w swojej diecie (Niziałek 2003, Cichowicz-Biernacka 2004), mogą go stosować praktycznie na równi z cukrem (Czyżyk i Łwecki 1992, Bernas 1996), mogą spożywać go w ilościach nieco większych, niż cukier (Münstedt i Winter 2006).
Powyższe założenia wywodzą się prawdopodobnie z tego, iż 75% miodu stanowią węglowodany – głównie dobrze przyswajalne cukry proste, takie jak glukoza i fruktoza. Miód szybko wchłania się do krwiobiegu, co może powodować gwałtowny wzrost poziomu glukozy we krwi i być niebezpieczne dla cukrzyka. Tak jednak nie jest. Badania Ionescu-Tirgoviste i wsp. z 1983 wykazały, że podawanie cukrzykom cukrów prostych, powoduje większy wzrost glukozy we krwi, niż podany w tej samej ilości miód. Podczas badania, cukry te oraz miód podano 32 chorym w dawce 25 g na czczo, a następnie po 120 min określono poziom glukozy w ich krwi. Zawartość glukozy po 2 h od spożycia, wynosiła:
● po podaniu glukozy – 66,7
● fruktozy – 59,3
● laktozy – 57,0
● miodu 50,9 mmol/l
Te same badania udowadniają, że po podaniu cukrzykom po 25 g cukrów prostych, produktów żywnościowych węglowodanowych oraz miodu na czczo i po 2 h, stężenie glukozy we krwi tych osób wynosiło:
● po podaniu glukozy – 78,5
● fruktozy – 70,0
● laktozy – 66,7
● jabłek – 64,7,
● ziemniaków – 62,7
● chleba – 61,4
● ryżu – 59,9
● miodu – 57,0
● marchwi – 56,1 mmol/l
Po spożyciu miodu, stężenie glukozy we krwi cukrzyków wzrasta w znacznie mniejszym stopniu, niż po spożyciu cukrów prostych oraz jabłek, ziemniaków, chleba czy ryżu.
W badaniach przeprowadzonych przez Samantę i wsp. (1985) podano na czczo po 20 g glukozy, sacharozy i miodu, ośmiu chorym na cukrzycę typu 1 i sześciu chorym na cukrzycę typu 2. Po 120 minutach od rozpoczęcia doświadczenia, suma stężeń glukozy we krwi wynosiła odpowiednio u chorych na cukrzycę typu 1 i 2:
● dla glukozy 54,8 i 66,8
● sacharozy – 46,1 i 65,6
● miodu – 44,8 i 64,9 mmol/l
Inne badania potwierdzające powyższe założenia przedstawili: Bornet i wsp. (1985), Katsilambrosa i wsp. (1988), Bahrami i wsp. (2009).
Podsumowując, miód może być podawany chorym na cukrzycę nawet w dużych dawkach bez obawy o ich zdrowie (na osobę o masie 70 kg ok. 70-175 g/dzień). Spożycie miodu prowadzi do obniżenia poziomu glukozy we krwi, stabilizuje przebieg choroby, a do tego sprzyja zmniejszeniu masy ciała. Choć brzmi to kontrowersyjne, miód jest produktem korzystnym dla osób chorych na cukrzycę.
Paulina Witkowska „Pasieka Pod Wiatrakiem”
